50 Jaar Zaanstad
Interview dhr. Nieuwenhuijse
Eerste vergadering van de gemeenteraad in 1974 te Zaandam.
In het Gemeentearchief zijn nog de verslagen te lezen van vergaderingen aan de Nicolaasstraat in Zaandam over de personeelszaken aangaande het tot stand komen van de nieuwe organisatie. Een inpassingscommissie, waarvan de heer Nieuwenhuijse lid was, moest zorgen dat alle ontslagen en aanstellingen in goede banen werden geleid, van putjesschepper en handveger bij de Reinigingsdienst tot gemeentesecretaris van Zaanstad.
Als raadslid van Wormerveer sinds 1967 was Wim Nieuwenhuijse geen voorstander van de samenvoeging, maar een paar jaar later in 1975 werd hij wethouder Openbare Werken en Woonruimteverdeling. Ook van 1982 tot de verkiezingen in 1986 was hij naast tweede locoburgemeester, wethouder Openbare Werken, Milieubeheer en Grondzaken. Nog altijd is hij zeer maatschappelijk betrokken, zoals bij de Stichting ’40-’45. Laatst bij de opening van de woonwijk naast het ziekenhuis, moest hij tot zijn verbazing rechtzetten dat hij nog niet overleden was, toen de spreker dit vermeldde naar aanleiding van de gekozen straatnamen van mensen uit het verzet.
Als lezer van het Noordhollands Dagblad blijft hij op de hoogte van de ontwikkelingen in de Zaanse politiek. Ook op facebook ziet hij geregeld hoe men reageert op berichten van de gemeente. Het valt hem op dat er een afstand voelbaar is tussen het gemeentehuis en de dorpen, waaronder Krommenie. In de dorpen heerst een eensgezind dorpsgevoel en dat is wezenlijk anders dan in de stad. Als voorbeeld geeft hij aan dat iedereen elkaar groet. Zelf is hij niet zo goed in het onthouden van namen, omdat hij liever vraagt wat iemand doet, dan hoe iemand heet.
‘Ook het contact via de gemeentelijke telefoonlijn 14075 voelt afstandelijk. Ambtenaren lijken de dorpen niet goed te kennen. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat wanneer men naar de gemeente belt om iets te melden, je drie keer moet uitleggen waar een bepaalde straat is. Om deze redenen heerst er helaas een anti-Zaanstad gevoel onder inwoners van Krommenie. Toch zien hij en zijn vrouw ook wel goede initiatieven, zoals het nieuwe zwembad.
Terugblikkend antwoord Wim bevestigend op onze vraag over de alsmaar minder wordende maatschappelijke en/of politieke betrokkenheid van mensen. Er mist tegenwoordig solidariteit. Vroeger was dat veel vanzelfsprekender, zo krimpt het aantal vrijwilligers die actief zijn bij verenigingen voortdurend. Zo was hij laatst aanwezig bij een vergadering die als agendapunt had het opheffen van de seniorenvereniging. Enkele oorzaken zijn, volgens hem, de tijd die men tegenwoordig moet besteden aan mantelzorg en een groter aantal tweeverdieners, waardoor mensen minder vrije tijd hebben. Ook is het niet langer vanzelfsprekend dat men vanuit een overtuiging, zoals bij leden van een kerk of vakbond gestimuleerd wordt actief te zijn. Voor mensen die politiek actief willen worden, adviseert hij om je aan te sluiten bij een politieke partij, omdat die een ideologie met zich meebrengen. Samen sta je sterker.
Naar zijn idee was er vroeger onderling meer vertrouwen in elkaar. Als de commissie akkoord ging, kon de wethouder bij wijze van spreken zijn gang gaan en was er minder controle. Wim vertelt een anekdote over bomen die in de gemeente geplaatst zouden worden. Het was nog aan de orde welke type dat moesten zijn en niet iedereen was akkoord met zijn keuze. Echter, zo sprak hij glimlachend, de bomen waren door hem al besteld. Die hebben nu eenmaal een lange levertijd. De sfeer onderling was gemoedelijk, ook al kon het er in de raad over de inhoud wel eens hard aan toe gaan. In zijn loopbaan bij de gemeente blikt Wim Nieuwenhuijse terug op successen als de invoering van afvalbakken langs de weg, het diepriool en het Guisveld als natuurgebied.